Pak Chong (Khao Yai national park)

Vanmorgen lekker relaxed aan gedaan want de trein naar Pak Chong zou pas rond 13.00u vertrekken. Op ons gemakje ergens ontbeten, uitgecheckt en richting station gelopen waar je, om er te komen, ook nog met een bootje het water over moest. Op het station aangekomen een kaartje gekocht, helaas zat 2de klasse vol dus werd het 3de klasse anders hadden we vrij lang moeten wachten tot de volgende trein. Ik hoopte dat dit zou meevallen en dat we niet tussen de kippen en andere beesten zouden zitten want voor 23 baht p.p ( 65 cent) voor een dik 2 uur durende treinreis kon je toch niet heel veel verwachten...

Op het station werden we vermaakt door een Thaise jongeman met gitaar. Ze houden hier enorm van karaoke en zoals hij zong, had hij het daar ook beter bij kunnen laten. Zijn Engels tijdens het nummer "Let it be" was erg vermakelijk, vooral toen hij zong "Mothel melly come tot me"! Helaas had onze trein 15 minuten vertraging maar dat is hier normaal dus daar moet je je niet aan storen anders wordt je gek. Alles gaat nog met de hand, op een bord worden de treinen geschreven met vertraging en hoe laat ze ongeveer aankomen en als de trein eraan komt dan wordt er aan een grote bel geklingeld. Onze trein kwam uiteindelijk met 20 minuten vertraging aan en 3de klasse viel echt heel erg mee. Er was voldoende plek, we konden dus gewoon zitten en we hadden arko. Bovendien kon je je bagage goed kwijt in rekken boven je, dat is bij de NS wel anders want daar past mijn tas er niet eens in. Je kunt ook heel de reis door eten en drinken. Drinken wordt koud gehouden in emmers met ijs en veel eten zit hier in plastic zakjes die ook in ijs liggen. Ze lopen daar dan steeds mee heen en weer, schreeuwen wat ze verkopen totdat je er wel een beetje gek van wordt. Lang leven de muziek op mijn mobiel met koptelefoon!

Uiteindelijk rond 16.00u op het station aan gekomen, dat klopte wel met de vertraging die we al bij vertrek hadden opgelopen. Toen we aan het kijken waren hoe we bij onze accommodatie moesten komen kwam er een Thais mannetje naar ons toe die vroeg waar we heen wilden. Wij zeiden Bobby's appartment en toen ging hij gelijk bellen. We moesten ook nog even onze naam op een lijst zetten, heel vaag maar blijkbaar moest iedereen dat die in Pak Chong aankwam. Even later zaten we achterin een laadbak van een auto op weg naar "Bobby". Het was zo'n 6 km rijden van het station en hadden we zelf waarschijnlijk nooit gevonden! Daar aangekomen werden we hartelijk verwelkomd door Mike, de van oorsprong Duitse eigenaar die al 23 jaar in Thailand woont. Hij bleek de auto met laadbak te hebben geregeld want we hoefden niets te betalen, dat deed hij. Ik ben dan toch wel weer benieuwd waarom het dan Bobby's appartement heet en niet Mike's appartment maar wie weet komen we daar nog wel achter. Hij bracht ons gelijk naar ons appartement wat eigenlijk meer een stenen huisje is, echt heel schattig.
Sjoerd is nu even naar de dichtstbijzijnde supermarkt gelopen om even wat chips en drinken te halen en ik zit mijn verhaal weer even te schrijven met een koud biertje erbij. Het leven is zo slecht nog niet! ;-)
Vanavond eten we lekker hier, Mike's vrouw kookt geloof ik en morgen gaan we van 07.00 tot 19.00u de jungle in.

Vanmorgen lekker relaxed aan gedaan want de trein naar Pak Chong zou pas rond 13.00u vertrekken. Op ons gemakje ergens ontbeten, uitgecheckt en richting station gelopen waar je, om er te komen, ook nog met een bootje het water over moest. Op het station aangekomen een kaartje gekocht, helaas zat 2de klasse vol dus werd het 3de klasse anders hadden we vrij lang moeten wachten tot de volgende trein. Ik hoopte dat dit zou meevallen en dat we niet tussen de kippen en andere beesten zouden zitten want voor 23 baht p.p ( 65 cent) voor een dik 2 uur durende treinreis kon je toch niet heel veel verwachten...

Op het station werden we vermaakt door een Thaise jongeman met gitaar. Ze houden hier enorm van karaoke en zoals hij zong, had hij het daar ook beter bij kunnen laten. Zijn Engels tijdens het nummer "Let it be" was erg vermakelijk, vooral toen hij zong "Mothel melly come tot me"! Helaas had onze trein 15 minuten vertraging maar dat is hier normaal dus daar moet je je niet aan storen anders wordt je gek. Alles gaat nog met de hand, op een bord worden de treinen geschreven met vertraging en hoe laat ze ongeveer aankomen en als de trein eraan komt dan wordt er aan een grote bel geklingeld. Onze trein kwam uiteindelijk met 20 minuten vertraging aan en 3de klasse viel echt heel erg mee. Er was voldoende plek, we konden dus gewoon zitten en we hadden arko. Bovendien kon je je bagage goed kwijt in rekken boven je, dat is bij de NS wel anders want daar past mijn tas er niet eens in. Je kunt ook heel de reis door eten en drinken. Drinken wordt koud gehouden in emmers met ijs en veel eten zit hier in plastic zakjes die ook in ijs liggen. Ze lopen daar dan steeds mee heen en weer, schreeuwen wat ze verkopen totdat je er wel een beetje gek van wordt. Lang leven de muziek op mijn mobiel met koptelefoon!

Uiteindelijk kwamen we rond 16.00u aan in Pak Chong, dat klopte wel met de vertraging die we al bij vertrek hadden opgelopen. Toen we aan het kijken waren hoe we bij onze accommodatie moesten komen kwam er een Thais mannetje naar ons toe die vroeg waar we heen wilden. Wij zeiden Bobby's appartment en toen ging hij gelijk bellen. We moesten ook nog even onze naam op een lijst zetten, heel vaag maar blijkbaar moest iedereen dat die in Pak Chong aankwam. Even later zaten we achterin een laadbak van een auto op weg naar "Bobby". Het was zo'n 6 km rijden van het station en hadden we zelf waarschijnlijk nooit gevonden! Daar aangekomen werden we hartelijk verwelkomd door Mike, de van oorsprong Duitse eigenaar die al 23 jaar in Thailand woont. Hij bleek de auto met laadbak te hebben geregeld want we hoefden niets te betalen, dat deed hij. Ik ben dan toch wel weer benieuwd waarom het dan Bobby's appartement heet en niet Mike's appartment maar wie weet komen we daar nog wel achter. Hij bracht ons gelijk naar ons appartement wat eigenlijk meer een stenen huisje is, echt heel schattig.

Sjoerd is nu even naar het dichtstbijzijnde supermarktje gelopen om even wat chips en drinken te halen en ik zit mijn verhaal weer even te schrijven met een koud biertje erbij. Het leven is zo slecht nog niet! ;-)
Vanavond eten we lekker hier, Mike's vrouw kookt geloof ik en morgen gaan we van 07.00 tot 19.00u de jungle in.